SALAH HARTI
Mangle no. 2562, 29 Januari – 3 Pebruari
2016
Rais jeung Euis téh pangantén anyar. Kasebutna
pangantén anyar, hayangna téh paantel-pagégéyé salawasna. Ka ditu ka dieu
paduduaan. Mun bisa mah dunya téh dieusi ku duaan. Keun waé batur mah, parindah
wé ka planét séjén. Enya, najan maranéhna ngontrak imah leutik sisi sawah, tapi
rarasaanana téh éta imah pangéndahna. Gedong sigrong anu jlug-jleg di ditu di
dieu mah dianggapna téh saukur iimahan.
Atuh Rais, jadi sarwa inggis ningali
Euis pajauh jeung manéhna. Basa balik balanja ti warung Euis aya anu nanya.
Kabeneran Rais ningalieun. Atuh Rais téh lajag-léjég teu ngeunah cicing. Rabeng
pananya dina mastakana. Nanaonan lalaki éta nanya ka Euis, naon maksudna, kumaha
hubunganana, wawuhna ti iraha, jeung ngabring pananya anu séjénna.
“Euis, Bageur, Geulis, anu tadi naros
téh saha?” ceuk Rais.
“Anu naroskeun jalan tadi?” Euis
rungah-ringeuh. “Duka atuh, da tos ditunjukeun mah jalan anu dipilarina, ngan
nganuhunkeun teras ngaléos.”
“Oh,” ceuk Rais bari nyakuan deui batu
ali anu tadina rék dipaké nonjok lalaki anu disangkana ngaheureuyan Euis.
**
Bulan kadua sanggeus panganténan, Euis
hariweusweus basa Rais balik ti pagawéan.
“Kang,
Euis téh geus telat,” ceuk Euis bari umat-imut.
“Telat?
Telat kamana?” Rais kalah malik nanya.
“Si
Akang mah, sanés telat anu kitu. Ieu mah telat sabulan.”
“Oh...” Rais ogé seuri bakat ku atoh.
Terus duaan kukudaan. Rais jadi kudana. Euis anu tumpakna. Terus anu kukudaan
téh ngurilingan kamar bari ayeuh-ayeuhan seuseurian. Basa ganti anu jadi kudana
Euis, Rais anu tumpakna, caritana disénsor.
Kacaritakeun isukna, Euis keur nyayur
kacang di dapur, aya anu pupuntenan. Basa Euis muka panto, horéng téh pagawé
PLN.
“Maaf, Bu, Ibu ini sudah telat satu
bulan,” ceuk pagawé PLN.
Euis atuh mani ngagebeg. Ceuk pikirna,
saha ieu jelema, ngaku-ngaku apal telat sabulan sagala.
“Bapa terang ti mana abdi telat
sabulan?” tanya Euis bari ngadégdég.
“Aya datana, Bu.”
“Bapa gaduh datana? Naha terang ti
saha?”
“Apan diparios. Tah, ieu alat pamariosna.”
Pagawé PLN téh némbongkeun detektor méteran.
Euis mani ngagebeg. “Ku alat kitu?
Kumaha mariosna?”
“Kantun dilempengkeun kana hihideungna,
engké ogé kabaca.”
Euis mani tipepereket ngarapetkeun
diukna.
“Wartoskeun ka suami Ibu nya, tos telat
sabulan kituh,” ceuk pagawé PLN saméméh amitan.
Euis nginghak bakat ku reuwas.
Sakanyahona, manéhna mah saukur dipariksa ka Puskesmas. Anu mariksana ogé Ibu
Bidan. Ari ieu bet aya anu nyaho manéhna telat sabulan, lalaki deui.
**
Rais reuwas ningali pamajikanana
nginghak di kamar. Basa ditanya, barabat Euis ngadongéngkeun kadatangan tamu.
“Jadi manéhna téh pagawé PLN?” ceuk Rais
semu ambek.
“Muhun Kang,” témbal Euis halon. “Éta
anu matak abdi hémeng mah, naha maké terangeun telat sabulan sagala. Apan éta
téh tos ikut campur rumah tangga urang.”
“Puguh deui atuh Euis. Anu matak, isukan
ku Akang dijorag tah ka kantor PLN. Bangkawarah pisan. Tumah jelema modél kitu
mah.”
Isukna Rais ijin henteu gawé. Manéhna
indit ka kantor PLN. Tapi napsu anu ti kamari ngagugudug téh, nepi ka kantor
PLN mah kalah parangkat-purungkut. Ditanya ku satpam waé mani rengkah-rengkuh
bakat ku éra. Ari kituna, saumur hirupna Rais can kungsi aya perlu ka kantoran
siga kantor PLN. Manéhna téh sakola ogé tamat SD. Atuh gawé ngahampelas korsi
di toko meubel.
“Antos waé Pa di ruang tunggu, engké ogé
aya karyawan PLN anu ngabantosan Bapa,” ceuk satpam sanggeus nanya alamat Rais.
Henteu lila nungguan di ruang tunggu
téh. Barang jol ogé karyawan PLN téh langsung waé pok: “Muhun Pa, tos telat
sasasih.”
Rais mani ngagebeg ngadanguna.
“Janten abdi kedah kumaha, Pa?” ceuk
Rais bingung.
“Bapa kedah mayar. Upami tos mayar mah
moal telat deui.”
Rais beuki reuwas. Atuh henteu telat mah
sarua wé jeung ngabangkarkeun anu aya dina rahim Euis. Moal, Rais moal satuju
ngalakukeun siga kitu najan kumaha waé ogé kajadianana.
“Upami henteu mayar kumaha, Pa?” tanya
Rais deui.
“Upami henteu mayar, wayahna anu Bapa
dipotong.”
Bujur Rais ngajengkat bakat ku reuwas. Manéhna
ngahuleng. Bingung anu henteu manggih tungtung. Mayar matak henteu telat deui,
henteu mayar matak anu manéhna dipotong. Diléma téa anu kitu téh. Saperti
nyanghareupan buah simalakama. Didahar matak maot indung, henteu didahar matak
maot bapa. Euweuh piliheun tangtuna ogé.
**
Rais jeung Euis sapeupeuting henteu bisa
saré. Duanana digugulung kabingung. Atuh peuting harita téh peuting anu
jempling. Peuting anu henteu aya euyah-euyahan sareng seuseurian da henteu aya
anu kukudaan. Kasubuhnakeun maranéhna mupakat, kukumaha ogé kudu pindah imah
kontrakan.
Anu boga imah mimitina mah ngahiap-hiap
kadatangan Rais jeung Euis téh. Tapi sanggeus apal naon maksud pangantén anyar
téa, anu boga imah bangkenu.
“Apan nembé dua sasih ngontrak téh, naha
tos hoyong pindah deui?” ceuk anu boga imah. “Mayarna ogé apan nembé
satengahna. Bapa sareng Ibu téh apan jangji, sésa pembayaranana sasasih. Ayeuna
tos dua sasih. Hartina, tos telat sasasih.”
“Muhun, éta ogé kumargi abdi tos telat
sasasih,” ceuk Euis.
“Henteu nanaon kétang pindah ogé, mangga
waé pindah.” Anu boga imah nyungkun. “Supados Ibu henteu telat deui.”
“Janten, upami pindah moal telat deui?”
Euis reuwas.
“Muhun, moal telat upami pindah mah.”
Euis ngarérét ka Rais. Rais sarua
bingungna.
“Tapi da tos henteu tiasa nanaon deui,
pindah téh kedah,” ceuk Rais.
“Enya, mangga waé pindah. Tapi moal
diuihkeun sagemblengna. Anu Bapa pasti dipotong, satengahna.”
Rais ngagebeg. Pangantén anyar téh terus
amitan. Sajajalan paungku-ungku bari ceurik bakat ku bingung. ***
0 Response to "SALAH HARTI"
Posting Komentar