RENGGANIS 2
Mangle no 2531, 11-17 Juni 2015
Aya saenyana pikiran
pikeun mundur. Meureun enya, anjeun mah béda kelas jeung kuring. Mun seug
dibéjakeun ka sobat-sobat kuring, pasti pada satuju. Saha atuh anjeun, bet wani
nolak ka kuring? Pasti béda gaul. Apan liburan ogé kuring mah ka manca nagara.
Ngider Eropa, ngaprak Amerika, ngadon reureuh di Australia. Ari anjeun, paling ogé
niis di curug Cindulang, jalan-jalan ka kebon entéh Ciwidéy, popotrétan di
Lémbang.
Tapi ari ras deui
inget, maksud anjeun mah lain ka dinya. Béda kelas anu dimaksud ku kuring mah
saukur dibédakeun ku pakaya. ‘Naon anu ku anjeun dinikmati can tangtu bisa
dinikmati ku kuring,’ anu ku anjeun diucapkeun, lain urusan pakaya anu
ngabédakeunana.
Enya, kudu jujur waé,
kuring téh henteu ngarti naon anu ku anjeun diucapkeun. Komo diémbohan, geuning
kuring henteu bisa mopohokeun anjeun. Unggal waktu anjeun asa beuki
ngajungjurigan. Isuk-isuk, beurang, soré, peuting; anjeun asa beuki kumawani.
Keur kuring sasarap anjeun imut dina taplak méja. Keur mandi anjeun
ngagalindeng dina séah cai. Keur disapatu anjeun ngeurad dina tali sapatu.
Matakna saminggu henteu manggihan anjeun, henteu neuteup anjeun, asa kasiksa.
Saha atuh ari anjeun,
Rengganis? Keur kuring, henteu hésé hayang nyaho saha-sahana hiji mojang.
Tinggal kumpulkeun sobat anu asana téh leuwih pas disebut pakacir. Isukna apan
kuring ogé geus nyakuan catetan. Ngaran anjeun téh Rengganis Putri. Imah anjeun
di jalan Lokananta no. 2. Bapa anjeun Yana Bengawan, juragan cilok anu boga
saratus roda dorong.
Lantaran henteu kuat,
hiji soré mah kuring lahlahan nélépon anjeun. Sakadar nanyakeun séhat-henteuna,
jeung nepikeun kahayang... hayang panggih deui jeung anjeun. Tangtu waé kuring
reuwas basa anjeun ngamanggakeun. Biasana apan anjeun nolak ku basa anu
ngareunah.
“Pami hoyong tepang
mah, wengi ayeuna abdi aya kegiatan sareng réréncangan. Akang ngiring waé atuh,”
ceuk anjeun. “Upami hoyong ngiring pangajianana, sumping sateuacan Isya. Tapi upami
hoyong tepang, teras ngiring acara nasi bungkus cinta, sumping waé kinten tabuh
sapuluhan.
Saenyana kuring hayang
apal naon waé kagiatan anjeun. Tapi ngadon campego ngadéngékeun pangajian mah
asa beurat haté téh. Pangajian, kecap anyar éta téh dina hirup kuring mah.
Matak kuring mah datang jam sapuluh waé. Ti imah téh nyalsé. Jalan aya ku
simpé. Simpé anu biasa. Mun seug unggal beurang siga kieu, meureun bisa
babalapan unggal waktu.
Di teras masjid anjeun
keur ngariung jeung sobat-sobat pangajian anjeun. Basa kuring turun tina mobil,
kakara engeuh anjeun téh keur misah-misahkeun nasi bungkus. Diitung téh ku haté
aya kana dua ratusna nasi bungkus téh. Anjeun nyampeurkeun basa ningali kuring.
Terus ngenalkeun kuring ka sobat-sobat anjeun. Sobat anjeun anu lalaki mah
ngarajak sasalaman bari teu weléh sareuri jeung arunggeuk. Ari sobat anjeun anu
awéwéna, saukur unggeuk jeung imut. Asa inget ka anjeun. Apan anjeun ogé
unggeuk jeung imut basa diajak sasalaman téh.
“Unggal malem Jumaah,
saatos pangajian, kami biasa ngabagikeun nasi bungkus cinta,” ceuk anjeun
nerangkeun. “Nasi bungkusna mah ti saha waé anu badé nyumbang. Seueur donatur
anu unggal malem Jumaah masihkeun nasi bungkus ka dieu. Kami ti pangajian
remaja masjid ngabagikeun ka saha waé anu sakirana layak dipasihan. Seueur di
empéran toko atanapi di taman kota anu patinggalolér da teu gaduh tempat anu matuh.
Aya ogé anu damelna wengi sapertos pegawai kebersihan jalan, penjaga pintu rél
keréta api, sareng anu sanésna. Ah, pokona mah ngiring waé. Wios mobil mah
parkir waé di dieu. Sadayana ogé ngaranggé motor, urang konpoy ngurilingan
kota.”
Kuring diboncéng ku
Nathan. Rombongan motor téh ngabring. Di péngkolan misah samotor-samotor.
Réngsé ngabagikeun nasi bungkus cinta téh kuring mah mulang. Tapi bet
sapeupeuting henteu bisa saré. Peuting isukna kitu kénéh waé.
Ras inget basa
nuturkeun Nathan, ngageuingkeun saurang ibu jeung dua urang budakna anu umurna
paling ogé lima jeung tujuh taun, anu keur pating raréngkol di empér toko.
Sarung jeung bantalna anu ledrek kaangseu bau hapeuk. Basa maranéhna beunta,
ningali tilu pincuk nasi bungkus, belenyéh seuri. Seuri anu henteu weléh
ngalangkang dina ingetan kuring. Kuring hareugeueun, molohok ngarakacak, basa
ningali maranehna terus harudang, ngumbah leungeun ku cai mineral, terus
ngahuap nasi bungkus mani cecelebekan. Basa maranéhna ningali ka kuring anu
molohok, maranehna seuri siga anu éra. Duka kumaha rarasaan kuring harita. Naha
héran, sedih, asa aya anu nyelek kana tikoro, asa aya anu ngarakacak kana haté.
Ah, kuring henteu bisa ngagambarkeun rarasaan sorangan.
Sapanjang jalan balik,
pikiran kuring mah duka aya di mana. Ampir unggal peuting jalan-jalan di kota
téh diliwatan. Tapi si ibu jeung dua urang budakna anu patingraréngkol di empér
toko henteu kungsi katingali. Ah, pasti lantaran kuring henteu merhatikeun
maranéhna. Maranéhna téh euweuh dina uteuk kuring mah. Da mun seug aya, kumaha
carana bisa nikmat ajojing atawa suka-seuri di karaoké?
Saentas pangalaman
peuting harita saré henteu tibra dahar henteu puguh. Ngan ka anjeun kuring
balaka siga kieu. Kuring yakin, anjeun mah moal nyeungseurikeun. Nyeungseurikeun
pedah dina haté téh rabeng pananya; si ibu jeung dua budakna anu
patingraréngkol di émpér toko naha unggal peuting maranéhna peureum bari
beuteungna mah kukurubukan? Apan seuri siga anu éra maranéhna, carana ngahuap,
matak nyérédét ningalina. Sabaraha ratus, atawa ngarébu, malah ngajuta mungkin
waé; anu nasibna siga kitu? Basa kuring dahar lantaran lapar geus henteu
katahan, kabayang deui seuri si ibu jeung dua budakna. Kumaha bisana kuring
dahar ngeunah atawa ulin hura-hura saperti biasana lamun rarasaan siga kieu?
Ingetan ka anjeun ogé
asa éléh nyérédétna, Rengganis. Aya samingguna kuring henteu ka kampus, henteu
kamamana. Kuring asa jadi Sidharta dina film Little Budha. Sidharta, putra raja
anu kakara engeuh horéng di luareun agréngna istana karajaan, rabeng
kasangsaraan. Basa hiji isuk kuring ka kampus da aya jadwal ujian, anjeun
nungguan di tangga ruang kuliah.
“Tos lima dinten abdi
ngantosan,” ceuk anjeun. “Manawi téh rarieut da henteu biasa tumpak motor
wengi-wengi.”
“Ieu ogé masih
rarieut,” témbal téh.
“Alhamdulillah ayeuna
tos tiasa ka kampus. Asa hoyong ngadongéng ka Sam téh. Tapi henteu ngobrol
langsung. Asa beurat, henteu ngidinan ieu haté, upami kedah paduduaan. Abdi
ngintun email waé.”
Kuring unggeuk.
“Mangga. Tapi anjeun masih lepat. Akang téh masih rarieut.”
Anjeun imut, duka naon
hartina.
**
BAGIAN TILU
Assalamualaikum
warahmatullaahi wabarakaatuh
Sam, kamari mah aya
rasa kasieun, sieun anjeun kateterusan rarieut. Naha lantaran tumpak motor
tengah wengi? Abdi ngadoa, mudah-mudahan anjeun henteu kitu. Alhamdulillah,
anjeun tadi aya ka kampus.
Bingung ogé saenyana,
kedah ngawitan ti mana ngadongéng téh. Anu jelas mah, punten, sanés badé
takabur atanapi sombong, upami abdi ngadongéngkeun ngabagikeun nasi bungkus
cinta téa. Tos lami abdi sareng kelompok pangajian ngabagikeun nasi bungkus
cinta unggal malem jumaah. Sering abdi mah bari nahan anu nyelek dina haté
sareng kongkolak panon. Sabada ngabagikeun nasi bungkus cinta téh, saatosna di
bumi, sok teras solat tahajud. Tah nuju tahajud mah anu nyelek téh tara
kabendung deui. Abdi sok ngagukguk, kanyenyerian, bari henteu paham pisan naon
sababna. Haté téh henteu weléh guligah. Ah, kumaha atuh Sam ngadongéngkeun
perasaan sapertos kieu?
Malem Jumaah kamari
ngahaja ngajak anjeun téh. Ngarah anjeun terang sabagian dunya abdi. Naha
anjeun menikmati ngabagikeun nasi bungkus cinta? Maksadna, sanés menikmati
jalan-jalanna, atanapi sakadar terang yén seueur anu miskin di kota urang ogé.
Tapi leuwih kana perasaan terharu, guligah. Kumaha perasaaan anjeun, Sam?
Ah, meureun anjeun mah
biasa waé. Atawa malahan asa kasiksa, tiris, bari kutuk-gendeng. Anjeun mah
apan henteu biasa tumpak motor ngurilingan kota. Anjeun mah apan ka mana-mana
biasa tumpak mobil méwah, pésta-pésta, hiburan malam, diskotik, kleub-kleub anu
baleunghar. Lamun seug abdi siga anjeun, pasti abdi mah asa kasiksa. Kumaha
tiasana menikmati anu salami ieu biasa ku anjeun dilakukeun? Asana téh moal
tiasa da abdi mah kantos ngalémbéréh cimataan basa ningali saurang aki-aki anu
keur ngaréngkol di émpér toko ngoréjat gugah basa ningali nasi bungkus anu
disimpen gigireunana, teras ngahuap rusuh siga anu sono pisan kana sangu.
Punten, Sam, sakali
deui, sanés abdi takabur atanapi sombong. Ngadongéng téh saukur hoyong
ngadugikeun wungkul, urang téh dipisahkeun ku dunya anu béda. Naon anu ku abdi
dinikmati teu acan karuhan tiasa dinikmati ku anjeun. Naon anu ku anjeun
dinikmati tiasa janten malah nyiksa keur abdi mah. Apan salain ngabagikeun nasi
bungkus cinta, abdi mah janten voluntir, sukarélawan, di rumah singgah, di
organisasi siap tanggap bencana. Abdi mah tos biasa berangkat rombongan ka
tempat bencana.
Rarasaan téh, abdi mah
moal tiasa ngécagkeun janten sukarélawan siga kitu. Da abdi mah menikmati.
Dasarna mah meureun urang ogé sami, Sam, réa kakurangan. Abdi mah jalmi anu réa
kakurangan. Meureun merhatikeun ka sasama anu katideresa téh pedah pangalaman.
Abdi téh putra kukutna Pa
Yana. Ti umur tujuh taun abdi dicandak ka kota, disakolakeun, dipikanyaah teu
béda ti ka putra pituin. Aslina mah abdi téh urang kampung manjang-munjung,
kampung mencil di sisi gununung. Kulawarga abdi; apa, ema, sareng saurang adi
anu nembé opat taun, ngantunkeun basa aya longsor.
Di lembur abdi, kampung
Nangtawing katelahna, upami halodo garing téh karasa dugi kana tikoro. Upami
usum hujan, asa dina tungtung cilaka. Longsor, gelap, saperti tungtung balati
anu tiasa nancleb iraha waé.
Tapi pikeun barudak
Nangtawing, henteu aya lembur pangimpian iwal ti Nangtawing. Ti mimiti
dijurukeun, abdi ngarasakeun sangu huma Nangtawing, ngaleguk cai anu mancer
tina taneuhna, nyeuseup hawana. Samiskin kumaha ogé Nangtawing, dina haté abdi
mah nempatan bagian anu éndah.
Upami hiji waktu anjeun
aya niat ka Nangtawing, Sam, tong ngabayangkeun siga anjeun ngajugjug ka
pakampungan séjénna. Ti jalan raya téh naék angdés dugi ka jalan désa anu
batuna renjul téa geuning. Teras kana ojég, aya kana sajamna. Jalanna nanjak,
renjul, laleueur upami ngijih mah. Moal lebet mobil da lébarna ogé sed wé
sakedik ti jalan satapak.
Tapi jarang aya urang Nangtawing
anu wani tumpak ojég, da puguh mayarna ogé dugi ka saratus rébuna. Artos sakitu
téh mending dipésérkeun kana uyah, tarasi, tarigu, emih, anu henteu tiasa
dipelak di Nangtawing.
Upami badarat, satengah
dinten nembé dugi. Éta ogé upami henteu aya istilah kalangsu saperti anu
anyaran ka Nangtawing bari henteu dianteur ku urang dinya. Salaku barudak
Nangtawing, abdi henteu tiasa leupas tina kanyaah ka lembur. Matakna abdi mah
hoyong geura diwisuda, didamel bari ngumpulkeun artos kanggo engkéna ngajar
barudak di Nangtawing. Sakola anu ayeuna aya apan kedah dijugjug ngalangkungan
sisi leuweung, pasawahan, walungan, aya kana dua jamna. Barudak Nangtawing mah
tos biasa deui guyang meuntas walungan bari nanggeuy acuk seragam sareng buku
da sieun kabaseuhan.
Kitu Sam, abdi mah
meureun tos biasa menikmati perasaan anu katideresa. Matakna abdi téh asa
henteu pararuguh ogé dicaketan ku anjeun, malah terasna mah nyebatkeun cinta.
Cinta téh naon anu aya dina pikiran sareng perasaan anjeun, Sam? Cinta mah sanés
anu jolna tina soca, tapi anu karaos dina haté. Kukumaha ogé urang téh kedah
ngalatih cinta sapertos kitu.
Jujurna mah, abdi
kaganggu ku anjeun, Sam. Abdi mah gaduh impian téh hoyong geura wisuda, geura
tiasa milarian artos anu seueur, pikeun ngangkat darajat saha waé anu
katideresa. Barudak kalantar, yatim piatu, barudak kampung saperti Nangtawing. Janten,
hapunten Sam, abdi ngaharep, tong ngaganggu deui ka abdi upami saukur
katarik-ati ku penampilan abdi, pameunteu atanapi imut abdi. Tapi upami anjeun
milarian abdi, milarian perasaan anu aya dina haté abdi, abdi mah aya dina imut
sareng kasedih jalmi-jalmi anu katideresa. Abdi aya di antara maranéhna, dina
haté maranéhna. Upami anjeun peka mah Sam, perasaan kitu téh nyampak ogé dina
haté anjeun, dina bagian haté anjeun anu poék sareng kotor da boa anjeun tos
mangtaun-taun henteu nyaangan sareng ngaberesihanana.
Tong sedih upami email
ieu henteu nyugemakeun. Hapunten abdi.
Baktos
Rengganis
**
Kumaha carana kuring
bisa mopohokeun anjeun, Rengganis? Kuring apan geus kalangsu dina perasaan
anjeun anu nguwak-ngawik. Nasi bungkus cinta téh titik-balik keur kuring mah.
Apan saentas ngabagikeun nasi bungkus cinta kuring henteu bisa saré tibra
henteu ngareunah dahar. Sakabéhna kagantian ku cimata anu sering nyurudcud.
Kumaha kuring bisa mopohokeun anjeun sanggeus haté kuring ogé kieu? Kuring réla
ngaleupaskan kabiasaan salila ieu sangkan bisa menikmati perasaan anjeun. Ogé,
kumaha bisana menikmati ulin, hura-hura, sanggeus perasaan siga kieu?
Matakna kuring guligah
basa anjeun henteu aya waé di kampus. Kakara kuring sadar, kunaon kampus jadi
simpé, apan mimiti libur seméster. Lahlahan kuring ka imah anjeun, ngobrol
jeung bapa angkat anjeun anu bageur jeung akuan. Cenah, anjeun keur aya di
Nangtawing pakanci ayeuna téh. Ari kuring, hayang geura jonghok jeung anjeun.
Rarasaan téh asa réa rencana anu hayang ditepikeun ka anjeun.
Isukna kuring miang ka
Nangtawing anu petana dituliskeun bapa angkat anjeun. Hujan awal usum ngijih
ngecrek ti kuring turun di jalan raya. Ojég henteu bisa laju da sering
tisorodot. Kapaksa kuring badarat, dianteur ku si bapa anu bakal nuduhkeun
jalan. Harita téh adan lohor acan lila ngalanglaung.
Nepi ka Nangtawing téh
geus poék mongkleng. Adan magrib aya kana satengah jamna. Pakéan sarwa baseuh
da kuring henteu mawa jas hujan. Ngan tas eusi laptop jeung kaméra anu kabunian
téh. Sabataé, nepi ka Nangtawing ogé meureun bisa mandi terus siduru, ceuk
haté.
Tapi kumaha bisa
reureuh, siduru bari ngopi, da Nangtawing henteu waé masih diguyur ku hujan
jeung burinyay gelap, tapi ogé diguyur ku cimata jeung jerit kanyenyerian. Anu
tadi sora ngaguruh téh geuning longsor anu ngubur sababaraha imah. Ari anjeun
di mana, Rengganis? Kuring tumanya ka ditu ka dieu. Tapi ibu-ibu anu ditanya
kalah ngaringhak narikan. Lalaki ngagarali longsong ku pacul jeung alat
séjénna. Cenah, barudak maranéhna ogé acan kanyahoan nasibna. Barudak téh keur
dialajar di saung anu karuang longsor. Anjeun apan anu ngajarna, Rengganis.
Peuting harita kuring
ngilu ngagali taneuh, terus ngagali. Hujan tinggal girimisna. Gelap tinggal
burinyay di kajauhan. Tapi sora anu careurik beuki narikan, ngagukguk
kanyenyerian. Kuring terus ngagali longsor. Bari haté mah henteu puguh
rasakeuneunana. Enya ogé kuring yakin, yakin pisan, anjeun aya di dieu, imut
aya ku éndah, ngabaturan saha waé anu katideresa.
Dina haté kuring.
****
Pamulihan, 6-7 Pebruari
2015
0 Response to "RENGGANIS 2"
Posting Komentar