NIPU
Galura, Minggu IV Desember 2012
Hotél bintang lima. Tingkat 20. Sagala
atra katingali. Ngahaja milih hotél téh anu deukeut alun-alun. Di tengah kota. Maksudna
gé lain hayang ningali pamandangan
alam. Laut. Gunung. Situ. Curug. Disebut bosen mah henteu. Komo mun nyaksian sun-set jeung Nita. Atawa Nunik, Keukeu,
atawa nu anyar kenalan gé teu
masalah.
Ieu mah hayang ningali tingkah-polah
jelema. Di alun-alun tempatna. Ti subuh mula apan alun-alun mah raména. Nepi ka
ampir subuh deui. Ukur sajam dua jam reureuhna téh. Bada subuh nu lari-pagi jul-jol ti ditu ti dieu. Nepi
ka jam salapanan mah nu lari-pagi téh
loba anu can mulang. Apan tas lari
atawa senam téh diteruskeun kana idangan kupat tahu, surabi, bubur ayam, bubur
kacang, lontong kari, nasi kuning. Kituna téh bari ngobrol ngalér ngidul jeung
pada baturna. Pabeubeurang jul-jol anu ngariuhan. Jajan céndol, cingcaw, es
podéng, goyobod. Anu ngadon makan-siang
waé aya. Pasosoré mah anu jalan-jalan abring-abringan réana téh. Naha jeung pada
batur sakolana, sapagawéan, atawa kulawarga. Kapeutingnakeun awéwé bangor jeung
banci teu hésé néangan.
Sok baluas unggal noong ku kékeran téh. Nu
katoong téh ngan anu nipu jeung anu nipu deui. Meureun pédah pikiran kuring ogé
di dinya. Apan ideu téh ti dieu mimitina. Sabada merhatikeun ibu-ibu tengah
tuwuh nunungtun budak genep taunan, ka saha ka saha ngaku ditinggalkeun ku
salakina bari teu ninggalan duit sapésér gowéng. Atawa bapa-bapa nanawarkeun
jam tangan bari ngalengis cénah dompétna dicopét teu aya ongkos. Atawa rabeng anu
mamawa kotak amal anu cénah ti panti yatim piatu, panti jompo, pasantrén, rumah
singgah. Atawa anu ngabeungkeut suku atawa leungeunna ngarah katingali buntung
bari ménta sodakoh.
Enya, ideu téh ti dieu mimitina.
Dipraktékeunna mah di imah. Basa aya anu pupuntenan bari mamawa map, geus teg
wé éta téh anu rék ménta sumbangan. Biasana mah tara diladénan ku satpam ogé. Tapi
ti minggu kamari ditalatahkeun ka satpam, lamun aya anu baramaén atawa ménta
sumbangan, sina asup wé ka jero. Ari kituna saha anu percaya atuh. Map lecek
téh eusina kop surat lecek ogé, alamatna di Madura, Surabaya, Jember, Malang. Naha
jauh-jauh teuing ménta sumbangan bet ka Bandung?
Bapa-bapa tengah tuwuh téh sina asup ku
satpam. Basa disampeurkeun ka ruang tamu mani siga anu ngadégdég. Cénah manéhna
ti panti yatim piatu di Solo. Ningali béréndélan anu kungsi nyumbang mah
réréana sapuluh réwu. Kuring nyimpen duit salambar saratus réwu di luhureun
map. Manéhna mani sepa ningali duit téh. Teuing reuwas atawa meureun capé tas
kukurilingan. Êta wé basa Bi Cioh nyuguhkeun es jeruk, ku kuring dihempékeun
heula sina nginum, sagelas jangkung téh langsung korédas.
“Bapa
mau nyumbangnya berapa?” cénah ku basa Malayu, rada tatag ngomongna tas
nginum mah.
“Semuanya.”
Manéhna neureuy ciduh. Reuwas meureun.
Leungeunna ngeleper basa nuliskeun ngaran kuring jeung gedéna sumbangan. Geus
kitu mah siga anu hayang geura balik. Ku kuring diimplik-implikan saméméh
manéhna kaluar panto.
“Kalau
ada panti, pesantrén, yang mau minta sumbangan, datang saja ke sini.”
Isukna jol deui anu ngaku ti pasantrén
di Madura. Taksiran mah masih baturna anu kamari. Da biasana ogé tara sering
aya anu kitu téh. Apan ku satpam kénéh ogé
tara meunang asup. Dibéré wé saratus réwu. Geus kitu mah jul-jol anu
ménta sumbangan téh. Kabéhanana ogé henteu diiwalkeun. Maranéhna disuguhan bari
balikna dibekelan leuwih ti sapaméntana. Atuh anu deukeut, kegiatan RT-RW,
kelurahan, karang taruna, organisasi pamuda, mahasiswa, jul-jol ngasongkeun
proposal. Êta ogé henteu diiwalkeun, dibéré leuwih ti sapaméntana.
Atuh kuring téh jadi sabiwir hiji.
Koran, radio, télévisi, apan ngawawancara. Pamajikan ngokolakeun yayasan pikeun
ngaladénan anu marénta sumbangan. Malah ayeuna mah ditambahan ku nyeponsoran
kasenian, méré béasiswa, méré anugerah kaélmuan jeung kasusastraan.
Keur kitu wungkul mah geuning sapuluh
milyar ogé diancokeun hésé béakna. Enya, anu sapuluh milyar téh diasupkeun kana
déposito jeung bursa saham, dicokotan untungna wungkul. Batan béak mah geuning
kalah nambahan.
Ti mana atuh waragad anu sapuluh milyar
téa? Apan kuring téh pangusaha. Duit sakitu mah henteu sabaraha. Tapi kudu
didongéngkeun saeutik, kuring téh asal mah ti kulawarga henteu cukup-cukup
acan. Êta wé sakola ogé ngan nepi SMA. Bari bapa jeung ema téh anjuk-hutang.
Lulus SMA ngahonor di instansi pamaréntah, jadi tukang jaga kantor jeung
beberesih. Honor jauh ka cukup. Nyukupkeunana téh ku narimaan barang ti gudang.
Keretas sarim dua rim, printer ruksak, komputer, dipangjualkeun ku kuring. Malah
terusna mah milu mangnguruskeun pengadaan
barang kaperluan kantor.
Mimiti meunang orderan sorangan basa Pa
Kepala bogoheun ka si Fani, babaturan ngahonor bagian narima télépon. Jadi
panglayar, malah milu ngatur upama Pa Kepala hoyongeun liburan duaan. Leuwih ti
lumayan, orderan ngayakeun komputer geuning batina puluhan juta. Ti harita
kakara nyaho, hayang meunang orderan téh geuning kudu boga badan usaha,
nyelapkeun amplop ka saha waé, jeung ngabageuran ka sakantor mah.
Lancar jadi pengusaha téh. Komo da terus
kuliah, gaul di partéy nepi ka jadi anggota DPR-na. Modal nambahan terus keur ngolo-ngolo
sakumaha kahayang nu nangtukeun proyék. Si bapa ieu mah hayangna mobil atawa
imah. Si bapa itu mah hayangna anu geulis. Si ibu ieu mah hayangna villa. Atuh
usaha gé henteu saukur meunang orderan cetakan atawa komputer wungkul, tapi
mimiti meunang proyék ngerjakeun bangunan, ngokolakeun leuweung, pertambangan.
Enya ogé sagala aya, ngirincing dina
rékening babarisan dina perhiasan, tapi geuning teu aya waregna. Matak ayeuna
jadi dermawan téh aya udagan anu leuwih luhur. Atuh saacan anu pangluhuruna, minimal
jadi gubernur heula. Meureun leuwih laluasa ngerukan harta téh.
Tapi sigana henteu laju udagan téh.
Pédahna mah hiji soré keur ngalangeu di téras vila, aya anu nangkeup ti tukang.
Cici, budak kuring anu panengah. Kuliah semester dua di kedokteran.
“Papah hébat. Saur itu saur ieu Papah
téh pengusaha pangdermawanna. Ampir sadayana aktivis di kampus kenal ka Papah. Mangga
tuh nyanggakeun, titipan proposal.”
Dirérét téh dina méja, map mani numpuk.
“Papah terang ka Nita? Anu kuliah di
fakultas ékonomi universitas anu? Kamari di kampus janten pembicara diskusi.
Saurna kuliahna ogé dibayar ku béasiswa ti Papah.”
Ukur unggeuk. Budak téh ngesun, terus ka
jero, meureun ka indungna. Pamajikan jeung barudak henteu arapaleun. Nita téh
apan béasiswana téh pédah daékeun ngabaturan basa pelesiran ka Pataya. Béasiswa
pleus meureun disebutna ogé.
Enya, geuning sasaha gé bisa kabobodo.
Tapi beuki dieu téh asa beuki marudah. Matak sering ngahajakeun sosoranganan di
hotél bintang lima, tingkat 20, angger nyéwa kamar téh anu nyanghareup ka
alun-alun. Nyaksian tukang tipu leuleutikan. Asa leuwih terhormat maranéhna.
Meureun nipu téh keur sahuap sakopeun. Ari kuring?
Asa geus hatam ngabohongan batur téh.
Tapi beuki hatam beuki karasa, aya anu henteu bisa dibohongan geuning. Aya anu
henteu bisa ditipu. Enya, haté sorangan. Kumaha carana nipu haté sorangan? ***
Désémber 2012
0 Response to "NIPU"
Posting Komentar