KALAKAY MUGURAN DI BURUAN MASJID

Tribun Jabar, 30 Juni – 2 Juli 2015

Réngsé solat lohor téh terus ngalangeu di téras masjid. Angin ngahiliwir mépés poé anu morérét. Bulan Ramadhan taun ieu mah bareng jeung usum halodo. Hawa karasa leuwih panas. Kekebul mulek di unggal jalan lamun kaparengan aya mobil atawa motor ngaliwat téh.
Leuleumpangan ti tabuh salapanan bari henteu puguh anu dijugjug. Los ka sakolaan jaman keur SD. Sakola téh karosong. Puguh keur pakanci ayeuna téh. Ngajanteng salila-lila di tukangeun sakola. Baheula mah di dieu téh aya émpang. Caina tara kungsi saat enya ogé halodo entak-entakan. Ayeuna mah émpang téh jadi sagedé balong. Caina ngolétrak. Sisina mah geus gararing, leutakna bareulah.
Méngkol ka jalan Tiis Dingin. Ngajanteng deui di pos ronda. Keur budak mah di jalan ieu téh ngajajar tangkal rambutan. Lamun keur usumna, rambutan téh ngagarayot. Atuh balik sakola téh sok ngahaja ngawadahan batu leutik atawa talawéngkar keur pamalédog. Kolot anu aya di dinya ogé tara ngambek. Sakapeung mah sok dipangalakeun rambutan téh. Ngan nyaram malédogan téh sieun batuna murag kana kenténg. Ayeuna mah tangkal rambutan téh dibabad. Aya ogé di buruan imah satangkal dua tangkal. Jalan Tiis Dingin téh henteu tiis deui.
Tikoro karasa garing. Henteu jauh leuleumpangan téh. Tapi mani hanaang. Basa ningali hp, geuning geus tabuh 11.30. Gagancangan muru ka masjid agung. Rarasaan téh tujuan ti imah anu utama mah ka dieu. Enya wé keur abdas ogé terus kadéngé anu adan. Sorana ngalanglaung. Nembus ka langit, nyérédét kana haté.
**
Masjid téh kaasup agréng keur ukuran masjid agung kacamatan mah. Térasna lega. Buruanana laluasa. Tatangkalan baradag jarangkung. Mahoni, flamboyan, caringin, duka sabaraha taun umurna. Da flamboyan sakitu jangkungna, lamun pareng kembangan téh matak waas ningalina. Mahoni sakitu liuhna. Atuh caringin geus jaranggotan anu ku barudak mah sok dipaké gugulayunan.
Di téras masjid téh ngajajar anu reureuh. Di juru aya anu keur ngaderes Al-Qur’an. Aya ogé barudak rumaja keur ngariung,  duka ngabahas naon. Gigireun kuring aya anu dadapangan bari mariksaan bon penjualan, séles sigana mah.
Kuring masih ngahuleng bari neuteup ka jauhna. Masih baluweng. Naon atuh anu ditéangan téh? Ti saur kénéh haté mah marojéngja, hayang geura ngalangeu di téras masjid. Tapi ayeuna sanggeus ngahuleng di dieu, ngararasakeun angin ngahiliwir, neuteup ka jauhna, asa teu aya raratan nanaon.
Tas gandong téh dibuka. Buku diudulan. Keretas buram paragi kutrat-kotrér disiapkeun jeung pulpénna. Buku téh ditengetan hiji-hiji. Sakabéhna ngeunaan sajarah nabi Muhammad SAW. Aya karangan Muhammad Husain Haikal, Khalid Muhammad Khalid, Martin Lings, Terjemah Al-Qur’an anu dilengkepan ku tafsir At-Tabari jeung Ibnu Katsir jeung hadist ngeunaan ayat-ayat pilihan.
Sakitu ogé bahan bacaan téh asa leuwih ti lengkep. Saenyana ieu téh pagawéan taun kamari. Aya penerbit anu ngahubungi ménta novel bacaeun barudak tapi ngeunaan sajarah nabi Muhammad SAW. Disanggupan wé caritana mah enya ogé henteu ngajangjikeun waktuna. Dina haté mah geus diajam, ngetik téh rék digancangkeun. Puguh keur butuh atuh.
Saenyana acan lila sok kurung-karang deui téh. Kakara dua taunan ngamimitianana ogé. Ari reureuhna henteu ngarang aya kana sapuluh taunan. Matak basa ngamimitian campego dina komputer téh asa utag-atog deui. Nganggeuskeun hiji carpon ogé dua poé dua peuting téh lain bohong. Ngetik saalinéa, ngahuleng. Dibaca deui ti mimiti. Nambahan deui saalinéa, ngahuleng deui, ngabukaan kamus da bisi salah kecap anu dituliskeun téh. Dibaca deui ti mimiti bari dirarasakeun ngeunaheun henteuna kalimah téh.
Tapi ari ku unggal poé mah terus dileukeunan, ngagancangan ogé ngarang téh. Mukaan kamus, bacaan séjénna, henteu mindeng teuing. Ngetik carpon waé mah sajam dua jam ogé anggeus asal jalan caritana geus anggeus dina pikiran. Ceuk batur mah kuring téh pangarang produktif.
Baheula keur budak diajar ngarang téh kajurung ku resep. Ari ayeuna maksakeun diajar deui ngarang téh ditambahan ku alesan butuh ku honorna. Sanggeus usaha sorangan bangkrut, usaha réréongan jeung sobat ditinggalkeun, henteu aya deui pangabisa téh iwal ti ngarang. Modalna saukur komputer téh lain heureuy. Da buku-buku mah ti baheula ogé nungtutan meuli. Ari keur anu ngarang, buku téh apan papasanganana.
Héséna mah moal didongéngkeun ngarang téh. Anu puguh mah karangan kuring téh mimiti dimuatan di ditu di dieu, dina koran jeung majalah. Ari honor anu lumayan biasana tina buku. Kakara dicitak ogé, surat kontrak ditéken, biasana aya panjer. Matak dipénta nulis novel bacaeun budak ngeunaan sajarah nabi Muhammad SAW téh mani haget disanggupan. Buku keur bahanna gancang dipisahkeun, anu acan aya ngahaja ka Palasari kukurilingan. Tapi sabada dibaca bahan bacaan téh, asa geus ngolotok jalan carita mah, malah outlane ogé geus dituliskeun ngarah aya patokan; bet ngahunted di hareupeun komputer. Henteu ngahuleng memenitan atawa jam-jaman saperti keur ngamimitian deui ngarang, tapi sapoé jeput henteu ngetik nanaon. Lantaran ku penerbit ogé henteu ditatanyakeun, campleng sataun ngarang téh henteu maju-maju.
**            
Ari kamari, saminggu saacan puasa, sobat ti penerbit téh ngahaja datang. Basa didongéngkeun kumaha héséna ngarang, manéhna kalah ngahuleng.
“Apan Akang téh ngarang dina koran mah sakitu produktifna,” cenah.
“Nyaéta Akang gé teu ngarti. Ngarang anu séjén mah bisa dibereg.”
“Panginten... ngeunaan sajarah nabi mah... kedah solat, Kang,” pokna deui bari seuri.
“Akang mah tos belasan taun solat téh henteu saukur anu lima waktu.”
Tungtungna mah patingharuleng. Keur kuring, pangalaman ieu téh salah sahiji kaahéngan salila ngarang. Sanggeus balik tamu ti penerbit mah, gancang dibukaan deui hanca pagawéan téh. Sanggeus dibacaan saperluna, maksakeun ngetik deui. Tapi asa henteu ngeunaheun ngarang téh. Kalimah-kalimah téh asa dipaksakeun. Tungtungna ngahuleng deui. Ingetan téh bet ngacacang ka Ramadhan sataun ka tukang, ka buruan masjid ieu. Aya naon atuh di buruan masjid téh? Haté bet waas ku pamandangan ngalangeu di buruan masjid sabada solat lohor.
Ngagebeg téh basa aya kalakay kabawa angin, hiber muter angkleng-angkleungan, terus murag kana rambut kuring. Kalakay téh ditengetan, diusapan. Kalakay téh bet misah jeung anu mayak di buruan. Enya, puasa taun kamari mah aya anu leukeun mulungan kalakay. Salambar-salambar dipulungna téh, terus diwadahan kana pelastik kérésék. Nini-nini cetuk huis. Tara kaliwat unggal bada lohor. Pamandangan si nini mulungan kalakay éta meureun anu ditéangan ku kuring téh.
Puasa taun kamari ogé saenyana geus karasa ahéngna. Lamun keur di imah atawa keur ulin ka mana waé ogé, deukeut ka lohor mah sok gura-giru ka masjid agung. Réngsé solat téh terus ngalangeu di téras masjid bari nyérangkeun si nini mulungan kalakay. Asa jararauh panineungan ningalina. Sakapeung katingali carinakdak si nini téh. Lamun anu nengetan mah, pasti apal sakapeung aya cisoca anu ngagulusur kana pipina anu karijut, terus murag kana taneuh.
Lain kuring sorangan anu nyérangkeun si nini mulungan kalakay téh. Anu aya di teras mah pasti ningalieun. Réa anu patingkecewis mangkarunyakeun. Keur panas poé atuh mulungan kalakay, asa henteu puguh gawé. Naha henteu disapukeun waé, atawa dirawu ngarah téréh anggeus. Tapi kuring mah henteu kitu. Asa ngarti, asa ngilu ngarasakeun naon anu dirasakeun ku si nini téh.
Patingkecewis anu mangkarunyakeun si nini meureun nepi ka pangurus masjid. Da hiji isuk mah dipiheulaan ngalingihan buruan téh. Kalakay disapukeun, disédok ku pengki, brus wé kana tong runtah. Bada solat lohor kuring ngalangeu téh di teras masjid buruan geus lingih. Reuwas basa ti jero masjid aya anu ngagoak. Anu aya di téras mah kabéh muru ka jero masjid. Horéng si nini keur ngagukguk, terus midangdam manghanjakalkeun kalakay geus disapukeun. Isukna pangurus masjid téh henteu wanieun deui nyapukeun kalakay.
Hanjakal puasa taun ieu mah geuning si nini téh henteu témbong. Ngong adan asar, si nini mah acan jol kénéh waé. Biasana mah adan asar téh waktuna si nini eureun mulungan kalakay. Isukna bada solat lohor téh ngahaja megat merebot. Si bapa téh ngahuleng basa kuring nanyakeun si nini anu sok mulungan kalakay.
“Saé ka Pa Ustad waé atuh narosna,” cenah bari ngajak kuring ka tukangeun masjid.
Pa Ustad ogé kalah neuteup salila-lila. “Naha bet naroskeun si Nini?” pokna kalah nanya.
“Éta wé abdi mah asa waas ningalina. Abdi mah sanés mangkarunyakeun, da sapertosna mah si Nini téh menikmati padamelanana.”
“Nyaéta ngawitanana mah pangurus masjid téh hémeng ku kalakuan si Nini bet mulungan kalakay salambar-salambar. Tapi basa kalakay téh dipayunan disapukeun, si Nini midangdam manghanjakalkeun, nembé si Nini téh ngadongéng,” saur Pa Ustad nerangkeun. “Tapi pokna téh: henteu nanaon Ustad mah apal, asal tong dibetuskeun ka sasaha. Engké wé lamun Nini geus teu aya dikieuna betuskeun mah. Pasti aya anu nyusud kalakuan Nini téh.”
Kuring ngabandungan, henteu lemék henteu nyarék.
“Ayeuna mah si Nini téh tos ngantunkeun. Janten henteu sawios upami didadarkeun kunaon si Nini bet mulungan kalakay salambar-salambar. Utamana mah ka anu ngahaja nanaroskeun sapertos Bapa.”
Pa Ustad téh ngarahuh bari neuteup ka jauhna. Siga anu jararauh panineungan anjeunna téh.
“Saur si Nini téh kieu: Nini téh jelema bodo, Ustad. Amal ibadah Nini anu henteu sabaraha ogé duka teuing bener duka teuing henteu. Nini téh sieun cilaka di ahérat. Matakna Nini mulungan kalakay. Unggal salambar kalakay dipulung Nini ngagereyemkeun salawat dina haté. Ngan ku syafaat Kangjeng Nabi, ku kacinta Anjeunna, Nini reugreug ngahadep ka Anu Murbéng Alam. Keun kalakay anu nyaksian salawat Nini, ngarah engké Nini ogé dijemput ku Anjeunna.”
Molohok sakedapan bari haté mah ngarakacak. Éta anu acan aya dina haté téh. Ngadongéngkeun Rasulullah henteu cukup ku data-data. Tapi anu utama mah ku haté anu réla ngalaipkeun diri, ngarendahkeun diri, ngarumasakeun amal-amalan henteu sabaraha, ku rasa cinta anu tanpa pamrih.
“Pamugi kalakay di buruan masjid téh henteu kedah disapukeun... abdi anu badé mulunganana,” pok téh bari biwir mah ngadégdég, haté mah geus miheulaan ngagukguk.
  Pa Ustad nangkeup pageuh pisan. Karasa kana punduk aya anu ngeclak. Cisocana kawasna mah. ***


15-17 Juni 2015, mapag Ramadhan 1436 H

Subscribe to receive free email updates:

0 Response to "KALAKAY MUGURAN DI BURUAN MASJID"

Posting Komentar