HANSIP MADRIM

Hansip Madrim ngaronda nyorangan. Cinutrung nangkeup tuur di garduh. Hujan ngaririncik. “Kamarana anu kagiliran ngaronda peuting ayeuna,” gerentesna bari lieuk deui – lieuk deui ka sakuriling.

Raat hujan hansip Madrim nguriling lembur. Reuwas basa balik deui ka garduh, ti kajauhan katingali di garduh réa anu diteregos. “Boa bangsat, atawa rampog,” gerentes hansip Madrim. Trong-trong-trong, hansip Madrim nakol kohkol anu dicekelna. Anu di garduh patingraringeuh. “Tah euy, udag!”, “Kepung!”, “Cangkalak!”. Jleng-jleng-jleng, anu diteregos ngarajleng bari ngabar-ngabar pakarang.

Hansip Madrim reuwas. Belenyeng manéhna kabur. Tapi anu ngudag henteu ngantep. Sapeupeuting udag-udagan. Dina waktu anu mustari,térékél hansip Madrim naék, nyumput dina tangkal. Nu ngudag kandeg, leungiteun udagan. Maju ka janari hansip Madrim inget, hayang salamet mah kudu nyamur.  Rap maké sarung diteregoskeun. Jrut turun, tuluy ngadeukeutan gegedug anu ngobrot.

“Bangsat naon anu diudag téh?” ceuk hansip Madrim. “Wah, bangsat sagala wé bari embung ngaku! Dosa sagala bari mumul tobat!” témbal si gegedug. “Dupi Bapa, mani harot kitu, saha jenengan sareng padamelan téh?” “Ngaran aing mah Madrim, hansip!”

Subscribe to receive free email updates: