BUDAK ANGON
Mangle 2494, 25
September – 1 Oktober 2014
Duka anu kasabara kalina jikan laporan. Cenah, pasakan tina
meja makan aya anu ngeduk. Anu ditinggalkeun téh saukur piring jeung mangkok
kosong. Kuring saukur ngarérét, terusna mah maca koran deui. Atuh da heueuh,
masalah anu kitu wae dilaporkeun ka salaki. Meureun dipaok ucing. Atawa poho
meureun pasakan sésa mah dibikeun ka Bi Ela anu babantu unggal poé, datang isuk
balik soré.
“Sanés masalah pangaosna, Pah, anu ku Mamah diémutan téh.” Jikan
lapor deui basa kuring keur dangdan di kamar. “Ieu téh kajadian anu kasapuluh
kalina, Pah. Unggal enjing-enjing basa Bi Ela badé ngahaneutkeun, pasakan téh
tos kosong. Apan wengi téh urang mésér guramé goréng saos tiram, rendang, gudeg
sapendil, ayam bakar madu, spagethi, donut dunkin, sareng duka naon deui
geuning. Eta téh sadayana seep. Naha mungkin henteu di bumi urang aya....”
“Tuyul?”
“Muhun, sabangsaning anu kitu.”
“Ah, aya-aya waé Mamah mah. Urang téh tos opat taun di dieu.
Ti ngawitan si Nisa tilu taun, ayeuna apan tos SD. Apan teu aya anu anéh-anéh
salami éta mah. Nembe ayeuna Mamah laporan....”
“Kumargi nembe ayeuna, ampir unggal wengi, apan anéh....”
“Papah mah hoyong sarapan bari nonton télévisi. Hoyong terang
kumaha tanggapan kana keputusan fraksi anu kamari disahkeun ku ketua,” ceuk
kuring bari kaluar ti kamar. “Engké deui waé ngabahas anu kitu mah.”
Puguh deui kuring keur riweuh pisan ayeuna téh. Rapat asa
henteu aya eureunna. Panggih jeung itu jeung ieu taya reureuhna. Teu pira
mimitina mah, aya usulan sangkan béas raskin anu salila ieu dibagikeun ka
masarakat miskin téh kumaha lamun diganti ku duit waé. Hargakeun waé sakilo
béas téh salapan rébu pérak. Apan salila ieu, lamun henteu mahi pasokan ti
Bulog, béas raskin bagikeuneun téh kudu ngaimpor. Rapat, dijieun rancangan keputusanana,
lamun perlu diundang-undangkeun. Ari pék téh jadi ramé. Aya anu sapuk, aya anu
henteu. Biasa, kumaha kapentinganana. Ari kuring, ah sarua waé. Tadina ogé
diobrolkeun téh pedah geus lila euweuh pagawéan.
Kuring kakara inget deui kana laporan jikan basa hiji peuting
kudu nyieun teks pidato anu isuk bakal dibacakeun ketua. Tengah peuting téh
kakara anggeus satengahna. Aya ku hararésé ari nulis. Puguh tadina mah apan sok
muruhkeun ka Ripa, wartawan anu mangkal di kantor. Ngan hanjakal Ripa keur
euweuh.
Laptop ditinggalkeun da karasa lapar. Ti soré can kaeusian
sangu. Mulang ti kantor téh ngahaja mungkus kwee
tiaw, capcay, jeung hot dog. Tapi
basa tudung saji dibuka, anu aya tinggal piring kotor jeung keretas bungkus.
Kuring ngaguyah-guyah jikan. Terus ka kamar dapur ngahudangkeun Mang Asip,
supir anu peuting éta mah mondok.
“Tadi Mang Asip nyimpenna apan di méja?” ceuk kuring.
Mang Asip anu keur molohok unggeuk. “Mamang anu ngalihkeun
kana piring mah, Pa. Rupina upami dugi ka beresih sapertos kieu mah sanés ku
ucing.”
Kuring ngarérét ka jikan “Mamah henteu emam apan tadi?” ceuk
kuring.
Jikan kalah neuteup. “Kajadian kieu téh tos ampir sasasih,
Pah, ampir unggal wengi,” cenah, terus ngaléos ka kamar.
**
Ketua ambek-ambekan pedah sanggeus ngaganti béas raskin téa
bolay, fraksi ngusulkeun mobil anggota diganti ku lamborghini disatujuan Kepala
Rumah Tangga Kantor; diberitakeun ku koran-koran. Ngérakeun, ceuk sababaraha
koran téh, wakil rahayat sanggeus ménta intensif barang marahal, mobil ogé hayang
diganti ku lamborghini anu hargana apan milyaran. Ceuk saurang pengamat, “Eta
téh tanda wakil rahayat henteu tenggang rasa”.
Kuring seuri macaan berita téh. Ah, kadang persoalanna mah
lantaran kabagéan hancengan atawa henteu. Basa kuring nélépon sobat anu asalna ti
pasantrén, ngadongéngkeun pasakan anu leungit di imah téa, manéhna kalah
ngagakgak.
“Kedahna
Akang diajar maok anu lantif ka éta bangsat,” cenah.
“Naha kumaha?”
“Apan tos puluhan kali emameun téh ical, tapi Akang masih
poékeun saha anu nyandakna.”
Kuring ngahuleng.
“Halo, halo, Kang, tos
terang kitu saha anu maokna?”
**
Tabuh sawelas leuwih opat puluh dua menit peuting. Panon geus
sababaraha kali rapet. Tapi jikan ngaguyah-guyah, nyiwit, bari ngaharéwos,
“Tong wara bobo, sakedap deui ogé bangsat téh datang.”
Peuting éta ngahaja ngampar kasur di hareupeun télévisi.
Lampu dipoékan. Ti dieu mah apan katingali jelas meja makan téh. Enya kuring
ogé ngilu panasaran. Na aya bangsat mani ku lantip. Panto angger ngonci, nako
nutup, jandéla pageuh. Kamana jalanna atuh éta mangkluk téh?
Duka sabaraha lila ngalenyap basa jikan nyiwit rada tarik. Ampir
waé ngagorowok lamun baham henteu gancang ditutup mah. Manéhna nunjuk ka meja
makan. Kuring molohok basa ningali tudung saji ngangkat. Terus piring-piring mahékeun
kadaharan kana kantong pelastik anu muka. Taya sora anu kadéngé. Sababaraha
menit ogé tudung saji téh nutup deui. Bungkusan pelastik eusi sagala kadaharan
téh ngalayang kana panto anu ujug-ujug muka.
Kuring henteu bisa nyoara. Jikan ngadégdég.
**
“Mahluk anu kitu mah ngan bisa katingali ku pikiran anu
beresih jeung haté anu ihlas. Cobian solat sunat, jikrulloh. Bapa téh peryogi
suasana anu nyantéy, henteu diriweuhkeun ku urusan duniawi. Tugas Bapa téh
abot. Ngan ku jujur, ihlas, ningali ka jauhna ka rahayat anu katalangsara, Bapa
tiasa menikmati hidup,” ceuk saurang sobat anu lila ngaleungit. Ti saprak
kuring riweuh ku urusan nagara manéhna siga anu ngaleungit. Ari ayeuna
ujug-ujug nyampeurkeun.
Duaan jeung jikan kuring solat peuting. Terus jikir nepi ka
ampir tengah peuting. Bakat ku panasaran, saha atuh anu maokan kadaharan ti
meja makan téh? Haté asa leuwih ngemplong. Pikiran ogé asa leuwih tiis.
Duka tabuh sabaraha, keur lelenggutan bari angger jikir,
kuring ningali budak kira umur lima taun, naék kana méja makan. Tudung saji téh
dibuka, kadaharan tina piring jeung mangkok dicicikeun kana kantong pelastik.
Geus béak mah kadaharanana, tudung saji téh ditutupkeun deui. Terus budak téh
turun tina méja makan, leumpang siga anu ngalayang, ka kamar budak kuring.
Kuring jeung jikan nuturkeun. Tapi panto kamar budak mah apan
dikonci ti jero. Sedeng éta budak nembus kana panton, siga Casper dina film hantu téa. “Enggal susul ka
jalan payun,” ceuk jikan.
Kuring leumpang gagancangan muru panto hareup. Di kajauhan
poék meredong. Budak anu ngajingjing sapelastik kadaharan téh katingali
leumpang. Teu aya bintang teu aya bulan. Eta budak téh saperti cahaya. Mani
ngempur.
Kuring jeung jikan terus nuturkeun. Poho kana sendal. Poho
kana jékét. Duka sabaraha lila jeung sabaraha jauh, da késang mani ngoprot,
tapi henteu ngarasa capé. Sigana jikan ogé kitu, da henteu kadéngé ngangluh.
Sanggeus ngaliwatan jalan aspal simpé, pasawahan, pakebonan,
sup ka pakampungan. Kampung leutik sisi leuweung sigana. Da imahna ogé ancal-ancalan.
Imah panggung laleutik anu bilikna katingalina geus barobo. Taneuh karasa teuas
jeung bareulah.
Di deukeut hiji imah panggung budak téh anu ngaleungit.
Kuring jeung jikan gancang muru, sieun kaleungitan tapak. Tapi budak téh geus
teu kasusud. Anu katingali téh panto imah anu muka. Di jero aya lampu ngetit.
Hideng suku téh ngaléngkah ngadeukeutan panto imah. Tayohna éta budak anu maok
kadaharan téh asup ka éta imah.
Kuring jeung jikan ngadon ngajanteng di hareupeun panto imah
anu muka. Keur patingharuleng, ti jero aya sora awéwé nitah asup. Jikan
nyunyurung kuring.
“Budak angon téh henteu nyimpang nya? Kitu cenah, unggal
peuting ogé manéhna mah ngan nyimpang ka hiji imah,” ceuk éta awéwé basa kuring
geus asup ka imah. “Kabeneran waé peuting ayeuna nyimpang ka dieu. Meureun
nyahoeun, geus euweuh deui kadaharan di dieu mah. Béas raskin bulan ieu mah
apan hapeukna henteu katulungan. Geus diséréhan, disalaman, dikonéngan, angger
waé matak ongkék anu babarian.”
Kakara sidik,
remeng-remeng, si nini téh keur ngeusikeun kadaharan kana piring-piring séng.
Terus hiji piring dibawa ka dipan. Kuring ampir ngajerit bakat ku reuwas. Di
dipan téh aya budak keur ngagolér, disimbut sarung, mani celong jeung haropak,
siga anu lila pisan henteu manggih kadaharan anu cukup.
“Jang, emam ayeuna, meungpeung aya sangu pulen sareng kulub daging
hayam,” ceuk si nini. Tapi budak téh ukur ngarérét.
Si nini ngawadahan deui kadaharan anu masih dina pelastik.
Terus ngasongkeun ka jikan. “Henjung geura baralik, tong nungguan barudak
henteu daék dahar lantaran kalilaan teuing lapar.”
Jikan ngadegdeg, henteu bisa nyoara. Kuring sorangan asa
laleuleus.
“Kami mah milarian budak anu tadi, Nini,” ceuk kuring halon.
Si nini neuteup kuring. Pipi kemongna ayeuna mah sidik. Pokna
téh, ”Keun waé, tong ditutur-tutur anjeunna mah. Da lamun geus milikna mah
anjeunna pasti nyimpang. Henteu aya anu terangeun saha ari anjeunna téh.”
Di luar kadéngé girimis ninggang dangdaunan. Sorana aya ku
sedih. ***
0 Response to "BUDAK ANGON"
Posting Komentar