BOLU MAMAH

Bulan puasa Romadon téh sok ras inget ka jaman baheula, kira taun 1980-an. Jaman harita mah tradisi kikiriman dahareun téh masih diaya-ayakeun. Komo deui di lembur anu babarayaanana masih ngantét alias ka ditu ka dieu téh asa dulur deui dulur deui. Lamun nyanghareupan munggah atawa Lebaran téh karasa pisan riweuh tapi resepna.

Jaman ayeuna ogé masih kénéh tradisi kikiriman téh aya, utamana mah ti budak ka kolot atawa ti adi ka lanceuk. Tapi ari ka uwa-uwa, bibi-amang, geus mimiti jarang. Ari anu dikirimkeunna, praktis waé ku kadaharan meunang meuli. Lamun henteu kuah-kuéh kering, kuéh kaléng, nya kadaharan anu keur trending saperti brownies coklat atawa brownies susu Lembang.

Tah, jaman baheula, enya ogé masih budak, kuring ogé miluan kariweuhan tapi resep kikiriman kadaharan téa. Lamun henteu olah kuah-kuéh, Apa ngahaja ngabedahkeun balong. Anu diala mah lauk emas atawa mujaér garedé pikeun diasakan. Kuring mah sok miluan téh ngalaan lauk jarah kayaning lélé, bogo, beunteur, jeung imprun géndot anu ayeuna mah disebut platis jeung dijualan di tukang akuarium. Lauk téh sok diasakan, diacar atawa dipais, dikirimkeun haneut kénéh ka uwa, amang, nini-aki tigigir jeung dulur anu séjénna.

Anu sok matak seuri waé mah basa Mamah (ka indung téh kuring mah gaya nyebutna Mamah) olah kuah-kuéh jeung bolu. Dibantuan ku tiluan, ogé ku kuring jeung lanceuk miluan ngabentuk kuéh atawa purah dititah ka warung. Nu penting mah deuih kuring mah sok ngumpulkeun anu rada tutungna, keur engké buka puasa.

“Jung sanggakeun bolu ieu ka Uwa,” saur Mamah bada asar.

Harita kuring rék ngaji ka madrasah. Bolu téh heneut kénéh. Melenghir seungit matak uruy najan anu henteu puasa.

“Hmm, mani seungit, Mah. Mani hoyong kanggo buka puasa,” ceuk kuring bari muka tutup dus. Bolu konéng semu garing luhurna, pastina ngeunah pisan keur buka mah.

“Huss! Apan éta mah kanggo Uwa, engké wé urang mah ngadamel deui,” saur Mamah. “Rada bantat bolu téh, tapi Uwa malah karesepna bolu anu bantat.”

Kuring sok resep dititah ka Uwa téh, enya ogé rada jauh, tapi sok dibéré peresén keur jajan. Harita gé kita da Uwa ogé nitip kikiriman keur Enin anu bumina caket madrasah. “Wios rantangna mah tong dicandak deui,” saur Uwa. “Tah, ieu mah keur jajan.”

Nyabit anu  tadi kasauran Mamah pajarkeun téh “engké wé urang mah ngadamel deui”, éta mah saukur ngabébénjokeun, biheung bisa kalaksanakeun. Da éta kikiriman téh henteu saukur keur dulur-dulur, tapi ogé keur sobat sapadamelan Apa. Ti mimiti pingpinan dugi ka handapna dikirim bolu atanapi kuéh kering. Atuh nyantek ka Lebaran téh henteu kaburu “ngadamel keur urang” téa.

Eta ogé kikiriman ti batur henteu kurang. Kuéh kaléng, orson, korma, ku kuring diteundeun dina méja purakeun mangsana Lebaran. Matak pitilupoéeun deui ka Lebaran mah ku kuring ditanyakeun.

“Mah, tos ngadamel bolu kanggo dipurak ku urang téh?” ceuk kuring basa balik ngaji.

“Ah, riweuh. Ieu ogé henteu kaudag!” saur Mamah bari siga anu rada bendu.

Lamun soanten Mamah siga kitu kuring sok surti, ulah diteruskeun bisi leuwih nyeuseulan deui. Kuring mah gancang wé lumpat ka masjid. Saminggu saacan Lebaran mah di masjid téh sok aya buka bersama, sakapeung sok aya anu ngirim nasi kuning sagala.

Uih ti masjid Mamah nyauran. “Tuh, bolu téh purak wé ayeuna,” saur Mamah bari nunjuk méja. Enya waé dina méja aya bolu kénging ngadamel Mamah. Béda tina warna konéng jeung bantatna. Kuring asa boga dosa.

“Wios atuh Mah ari kanggo kintunkeunen mah,” ceuk kuring.

“Eta mah bolu anu minggu kamari dikirimkeun ku manéh ka Uwa ayeuna balik deui ka dieu ti Bi Enin,” saur Mamah bari gumujeng.

Kuring seuri. “Janten ku Uwa dikintunkeun deui ka anu sanés, dugi ka Bi Enin teras dikintunkeun ka Mamah?”

Mamah masih gumujeng. Enya ogé kitu, ku kikiriman mangsana puasa atawa Lebaran asa leuwih deukeut duduluran téh. @@@

Mangle no 2735, 20-26 Juni 2019

Subscribe to receive free email updates: