SI KABAYAN KA PASAR
Si Kabayan jeung pamajikanana hiji poé
diangkir ku mitohana. Rada reuwas mimitina mah, da puguh lamun ditalatahan téh
sok aya waé kasalahan anu ditegor ku mitoha. Ari pék, diajak ngariung di tengah
imah.
Sangu pulen, sambel ledok dicoél ku téspong
jeung saladah, pais hayam jeung kurupuk udang. Enya ogé asa kakaraeun, Si
Kabayan henteu ngarasa ahéng. Puguh atuh da pikiran jeung rasana geus kapincut
ku anu melenghir ti tengah imah. Deker wé sakulawarga ngahanca pais jeung
sambel mani ponyo naker.
Keur ngeunah-ngeunah ngarasakeun beuteung
seubeuh, pok téh mitohana, “Kabayan, Iteng, Abah téh kamari tas panén hui anu
di lamping kalér. Henteu loba da ngan sakotakan. Tapi hasilna kaitung mucekil.
Tah, keur maranéh saratus rébu. Rék dibeulikeun naon-naon ogé jig waé. Ngan
duitna kencring wungkul, da anu meulina tukang goréngan.”
Duit kencring dina kanjung kundang téh
ditampanan ku Si Kabayan. Geus tétéla mah éta téh duit, Si Kabayan gancang
ngajak pamajikanana amitan. Di imahna, salaki pamajikan jalma masakat téh
patingharuleng. Ari kituna, bageurna Abah téh asa kakaraeun. Ceuk Si Kabayan,
éta téh bisa kila-kila.
“Ah, tong loba pikiran, Kang. Isuk mah jung
ka pasar. Balanjakeun éta duit téh kana béas jeung lauk asin. Tong poho wé,
kami mah hayang ayakan paragi nyair di sawah,” ceuk Si iteung.
Isukna, kencling wé Si Kabayan indit ka
pasar. Bari héhéotan. Puguh atuh arék henteu senang kumaha, indit mawa duit,
beuteung seubeuh da tas sasarap sangu poé jeung pais jeroan pamahanan mitohana
kamari, bari panonpoé mimiti moncorong haneut karasana.
Saenyana mah Si Kabayan hamham. Ceuk pikirna,
salain bageurna Abah téh hiji kila-kila, ogé éta duit kencring maunatna gedé.
Kuduna mah entong dibeulikeun, tapi dijieun jimat. Ngan kumaha deui, béas teu
boga sakeprul-keprul acan.
Nepi ka pasar teu loba tetempoan jeung
sumpang-simpang, langsung waé ka jongko béas. Si Kabayan henteu wani pok meuli
da tukang béas téh keur u-o u-o bari terus lumpat ka solokan da hayang utah.
“Asup angin meureun, Kang,” ceuk Si Kabayan.
“Oh, kitu. Ubarna naon atuh nya?” ceuk tukang
béas téh.
“Gampang ubar asup angin mah. Sok buka baju,
urang kerok,” ceuk Si Kabayan bari nyapit duit kencringna hiji. Tukang béas
nurut. Keur dikerok téh sababaraha kali teurab. Enya wé tonggongna mani
bareureum. Réngsé dikerok tuluy dibalur ku tarason.
“Enya wé asa longsong, Kang. Nuhun ah,” ceuk
tukang béas bari ngagolér dina dipan.
Si Kabayan mah terus wé ngaléos rék néangan
tukang ayakan. Ceuk pikirna, engké wé meuli béas mah. Karunya tukang béas bisi
rék reureuh heula. Ari pék, tukang ayakan keur hoghag jeung tukang saté.
“Aya naon ieu téh?” ceuk Si Kabayan ka anu
keur hog-hag bari diriung ku jelema loba.
Tukang ayakan tuluy nerangkeun. Manéhna téh
jalma masakat cenah. Ti imah dagang ayakan téh ngan bari mekel timbel. Lantaran
ayakanna can payu, teu bisa meuli deungeun sangu, dahar bekelna téh bari nagog
di hareupeun tukang saté. Cenah, keun wé dahar sangu wungkul gé da bari ngambeu
seungit saté. Ari pék basa rék balik, kudu mayar ku tukang saté.
“Sabaraha kudu mayarna?” ceuk Si Kabayan ka
tukang saté.
“Saratus rébu, da apan keur meuleum 100 tusuk
saté tadi téh.”
“Kieu wé ayeuna mah. Sok, ka dieu cing deukeut. Yeuh, dina kanjut
kundang ieu aya duat kencring saratus rébu,” ceuk SiKabayan. Sanggeus tukang
saté ngadeukeutan, duit kencring téh dikirincing-kirincingkeun.
“Lunas ayeuna mah. Saté ogé apan anu
kaasaanana haseupna, cukup dibayar ku kirincing duit ogé,” ceuk Si Kabayan bari
ngabetot tukang ayakan ngajauhan tempat éta.
Tukang saté molohok. Anu araya di dinya, anu ti
tadi nyaraksian, ngaracungkeun jempol bari sareuri.
Si Kabayan mah tuluy balik. Lantaran sumpang
simpang heula ka kawawuhanana, nepi ka imah téh pasosoré.
“Teung, teu jadi ah barangbeuli téh. Lebar,
duit kencring ieu téh gedé munatna. Geus nulungan duaan tadi ogé, bari henteu
kacocéng sapérak-pérak acan,” ceuk Si Kabayan.
“Teu kudu barangbeuli, Kabayan,” témbal
pamajikanana. “Da tadi aya tukang béas nyimpangkeun béas sakantong, ditumpangan
asin malah, keur tabib Kabayan cenah. Tuluy aya tukang ayakan, nyimpangkeun
ayakan hiji, keur hakim Kabayan cenah. Naha manéh ngaku naon waé ka batur?”
Si Kabayan molohok teu ngarti. ***
0 Response to "SI KABAYAN KA PASAR"
Posting Komentar